نماز اول وقت
نماز اوّل وقت:
کسانی که نماز خود را در اوّل وقت آن به جا میآورند در مقایسه با کسانی که اینگونه نیستند، نگرش یکسانی در مورد نماز ندارند. گروه دوم هر وقت به یاد نماز خوانده نشدهی خود میافتند، دلهره و اضطرابی وجودشان را فرا میگیرد. این دلشوره ادامه دارد تا اینکه نماز خود را بخوانند و از دستش خلاص شوند. چنین نمازی، نه از روی عشق و محبّت به نماز؛ بلکه به انگیزهی رهایی از این تکلیف سخت بوده است. این افراد به نماز به عنوان تکلیفی سنگین و نگران کننده نگاه میکنند و ممکن است از اعماق وجود دوست داشته باشند که «ای کاش خداوند تکلیفی به عنوان نماز نداشت!». این نگرش موجب میشود تا به تدریج از نماز فاصله گیرد و ـ نعوذ بالله ـ برای مدتی اصل نماز را کنار بگذارد تا اینکه وقتی به یاد نماز افتاد با خود بگوید: «اصلا نماز نمیخوانم تا اینکه دلشورهی انجام ندادن این تکلیف در وجودش سایه نیندازد!».
در مقابل، کسی که نماز خود را در اوّل وقت آن به جا میآورد، هر وقت به یاد نماز میافتد نفس راحتی میکشد و از اینکه وظیفهی خود را به موقع انجام داده احساس «عزّت نفس» و «ارزشمندی» میکند. نماز این شخص، نه به نیّت ادای تکلیف و رهایی از آن؛ بلکه از روی محبّت و علاقه به خدای متعال و عشق به انجام تکلیف الهی است. نماز اوّل وقت نزد خدای سبحان ارزش بسیار زیادی دارد و تا وقتی که این نمازگزار مقید به نماز اوّل وقت است، شیطان نمیتواند به راحتی در او نفوذ کرده و توفیق نماز را از او سلب نماید.
:: موضوعات مرتبط:
نماز اول وقت ,
,
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0